Mayday

Vandaag de derde dag in dit gebied. De weersvooruitzichten voor vandaag waren weer goed. Dat merkten we in de ochtend al. Waar het gisteren pas om kwart voor acht licht was, was het vandaag al om kwart over zeven licht. Dat is fijn. want we willen op tijd vertrekken naar de parkeerplaats van de Lower Calff Creek Falls. Dit is een zeer populaire wandeling waar als je later in de ochtend op de parkeerplaats arriveert men geen plek meer heeft.

De eerste stop van vandaag is de benzinepomp. We vullen de tank weer. Ook hier is de benzine duur. Althans dat vindt men hier. Wij vinden het met €1,17 per liter wel meevallen. Onderweg naar de parkeerplaats stoppen we zo nu en dan. Op het hoogste punt is een cache verstopt. Uiteraard zoeken we deze even, want zo heel vaak komt het niet voor dat je op ruim 2900 meter hoogte een cache kunt vinden.

Rond de klok van negen parkeren we de auto en beginnen we aan de wandeling richting de waterval. Deze wandeling van bijna 11 kilometer lengte begint op een hoogte van bijna 1700 meter. Dat laatste maakt het net iets pittiger dan dat het thuis het geval is. We genieten van de wandeling door deze groene vallei tussen de steile rode rotswanden van Grand Staircase-Escalante NM. Een park dat groter is als de provincies Noord-Brabant & Limburg bij elkaar. Tot voor enkele jaren geleden was het park nog 1 keer zo groot. Onderweg komen we niemand tegen, en als we bij de waterval arriveren zijn er slechts enkele mensen bij de waterval aanwezig.

We zijn onder de indruk van de waterval. We genieten van het uitzicht en op het moment dat we aan de wandeling terug naar de parkeerplaats beginnen, wordt het plotseling drukker. Onderweg komen we behoorlijk wat mensen tegen. Fijn dus dat we op tijd zijn vertrokken. Het weer is heerlijk te noemen. De lucht is strak blauw. Als we bijna bij de parkeerplaats zijn, trekt deze plotseling dicht en nog voordat we bij de auto zijn, regent het. We zien een picknickbankje onder een boom staan, en daaronder is het nagenoeg droog. We lunchen daar voordat we verder gaan naar de volgende stop.

Dat is de Singing Canyon. Een kleine slotcanyon. Niet zo indrukwekkend als de slotcanyon van gisteren, maar dat hadden we ook niet verwacht. Als we weer bijna terug bij de auto zijn, raken we aan de praat met een Amerikaans stel.

Op de planning van vandaag stond verder nog een museum. Voor als we tijd over hadden. Tijd over hebben we wel, maar we hebben beiden bar weinig zin om naar een museum te gaan dat handelt over indianen. We besluiten om de East Burr Trail Road verder af te rijden. Mede op aanraden van het Amerikaanse echtpaar, want zij hadden op hun beurt weer gehoord dat de weg zeer de moeite waard is. Onderweg stoppen we regelmatig om te genieten van het natuurschoon en om een foto te maken. Als we bij de overlook zijn, houdt het asfalt op en wordt het zandweg. We rijden op en rijden vrolijk verder. We verwonderen ons hoe snel het landschap hier continue verandert. Plotseling gaat het alarm op de telefoons af. Een officiële waarschuwing dat er slecht weer op komst is, en dat we in een gebied zijn waar plotseling overstromingen kunnen plaatsvinden. Oei!!! Wat nu? Heel veel keuze hebben we niet. Omdraaien en terugrijden is net zo ver als verder rijden. Het wordt dus de laatste optie. De zandweg gaat nog ruim 60 kilometer verder. Dus het gaspedaal van onze Jeep gaat wat verder naar beneden. Als we halverwege zijn, ontvangen we weer een alarm op de telefoons. De waarschuwing wordt met een uur verlengd. Bijna twee uur later zitten we veilig te wachten op het eten in een Spaghetti-Western restaurant.

Na het eten rijden we terug naar het hotel. We besluiten om nog een korte wandeling door het dorpje Loa te maken. Heel bijzonder is het niet, maar een klein stukje wandelen is wel fijn. Als we moe maar voldaan op de hotelkamer zijn, kunnen we terugkijken op een geslaagde dag.