Het weer tijdens onze rondreis door de Verenigde Staten van Amerika, is niet het weer dat we doorgaans gewend zijn als we hier vertoeven. Niet dat we iets te klagen hebben, met temperaturen van om en nabij de 20 graden, maar toch. Eigenlijk is het over het algemeen zo van dat twijfelweer. Zo van zal ik wel of géén korte broek aandoen. Op de vier dagen rondom Palm Springs na (waar het kwik dagelijks boven de 40 graden uitkwam), heb ik gekozen voor géén korte broek. Voordeel van het weer dit jaar, is wel dat we tot op heden (ik klop nu even af onder aan het bureau waar ik aan zit, in de hoop dat de onderkant daarvan ongelakt is.), nog geen druppel regen hebben gehad. Andere jaren hebben we altijd wel een dag regen. We kunnen alleen maar hopen, dat die ongein ons ook de laatste week zal blijven bespaard. En de temperaturen? Laat die ook maar zo. Is eigenlijk best wel ideaal weer. Alhoewel het vandaag toch wel heel erg hard waaide. Morgen voor de zekerheid toch maar een shirt met lange mouwen in de rugzak.
Zoals gezegd, de wind waaide nogal stevig vandaag. Ideaal om een dagje naar de kust te gaan. Point Reyes National Seashore om precies te zijn. Tot een paar dagen voordat we vertrokken in Nederland, hadden we nog nimmer van dit park gehoord. We besloten om, na het zien van een paar foto’s, een bezoek aan dit park, indien het zo zou uitkomen, in te passen in onze trip van dit jaar. De verwachtingen van hetgeen we hier voorgeschoteld zouden krijgen, waren dan ook zo ongeveer van het niveau nulkommanul.
Na een bezoekje aan het bezoekerscentrum te hebben gebracht, waar we van een hele enthousiaste parkmedewerker advies kregen over hetgeen we zeker moesten gaan bekijken, gingen we op pad. We besloten om eerst het noordelijke deel van het park te doen. Eerste stop was een lagune. Zonder verwachtingen parkeerden we de auto, en gingen we op pad naar…. Tja, dat zouden we vanzelf wel te zien krijgen.
De foto hierboven spreekt voor zichzelf denk ik. De contrasten tussen de kleuren waren enorm. Zelden heb ik ergens het water zo blauw gezien. Waarschijnlijk net zo vaak, heb ik de waterplanten zo groen gezien. Nog nooit zag ik deze explosie van kleuren afgezet met het beige van zandduinen, gemarkeerd met een vleugje bruin van verdord riet. En daarbij op de achtergrond een oceaan, maakt het allemaal wel tot een héél bijzonder geheel. Nee, dit was genieten van iedere stap die gezet werd. Het ‘geluk’ werd helemaal compleet, toen een otterfamilie besloot om speciaal voor ons, een paar minuten in het zand te gaan liggen zonnen. Nu hebben we al wel vaker otters gezien, maar nog nooit in het wild. Wat dat betreft konden we hier ons hart uitleven. Vele vogelsoorten hebben we hier vandaag mogen zien. Van een kolibrie tot een havik. Op het einde van de dag zagen we zelfs nog diverse Wapiti’s (de op de eland na, het grootste rendiersoort).
We besluiten om morgen hier terug te gaan, om dan het zuidelijk deel van het park te bekijken, maar eerst gaan we nog een strandwandeling maken. Voor ons, niet de meest gebruikelijke bezigheid, maar we genieten ook hier van de bijzondere natuur die hier geboden wordt. Ook duidelijk is aan de golven hier te zien, dat het toch wel erg hard waait vandaag.
Om kort samen te vatten kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat we vandaag, zeer onverwacht, genoten hebben van een schitterend stuk natuur. Het liefste zou ik met deze zin willen afsluiten, maar ik weet zeker dat er verschillende mensen op deze aardbol rondwandelen die zeer nieuwsgierig zijn naar de titel. Mensen die dachten bij het lezen:”O nee, wat nu wéér!” Die mensen kan ik gewoon gerust stellen met ons niets. Met wie dan wel? Geen idee, maar toch maar even uitleggen. Op het moment dat we bijna bij de auto terug waren na de eerste wandeling van vandaag, zien we twee brandweerwagens met zwaailichten voorbij racen richting het onbekende. Een vijftal minuten later gevolgd door nog twee andere brandweerwagens. Toen we in de auto reden op weg naar de volgende wandeling, werden we ingehaald door een politiewagen. Korte tijd later, zagen we tijdens een fotostop een helikopter landen bij een boerderij in de verte. Wat er precies aan de hand was, weten we niet. Wel was duidelijk dat er stront aan de knikker was. Het enigste wat we nog nodig zouden hebben, om ons verhaal van de dag af te sluiten was een bijpassende foto. Dat was bijna gelukt. Jammer dat ik geen knikker kon vinden.
