Dit jaar vertoeven we voor de 4e keer in San Francisco. Qua aantal dagen overtreft het nu het aantal dagen dat we in menige wereldstad hebben rondgedoold. Het is dus niet zo verwonderlijk dat er niet bar veel op het verlanglijstje stond om te bezichtigen. Jammer, zouden sommigen zeggen. Ideaal zeggen wij. Zo zullen we nimmer het gevoel krijgen dat we onze tijd aan het verdoen terwijl we druk bezig zijn met het verwerken van een jetlag. En behoudens dat. Het is alles behalve een straf om in San Francisco een dagje te moeten verblijven. Deze morgen als eerste op zoek naar een spelletjeswinkel. Niet dat die er veel zijn in het hart van de stad, maar de speelgoedzaak die er wel was, zou een redelijke collectie hebben. En inderdaad, het assortiment van de winkel wist ons toch wel te verrassen. Net zoals de prijzen trouwens, maar dan in negatieve zin. Ook dit is niet erg, aangezien we toch niet van plan waren om iets te kopen, maar het bezoeken van een spelletjeswinkel, begint langzamerhand een soortement van gelijke traditie te worden zoals die van het bezoeken van een stadion in een stad.
Na het bezoeken van de speelgoedwinkel én het nuttigen van een kopje koffie, was het tijd om op zoek te gaan naar Grace Cathedral. Één van de hoofddoelen van vandaag. Tijdens het lezen van het laatste boek van Dan Brown, kwam ik erachter dat de deuren van deze kerk een kopie waren van de deuren van het baptisterium in Florence (die op zijn beurt weer een kopie zijn van de originele deuren, maar dat terzijde), die gemaakt zijn door de bekende Italiaanse kunstenaar Lorenzo Ghiberti en die de door de nóg bekendere Michelangelo zijn genaamd tot de Poort van het Paradijs. Tijdens ons bezoekje aan Florence hebben deze deuren een behoorlijke indruk achtergelaten op ons, dus zouden we deze graag nog een keer met eigen ogen willen aanschouwen. Al ging het om slechts een kopietje. Na een redelijke wandeling arriveerden we dan uiteindelijk bij de kerk. Het eerste wat ons opviel, was dat ze ook hier een beetje rekening gehouden hebben met onze komst. Een beetje zullen velen denken. Inderdaad, een beetje, want overal waar we een kerk willen bezoeken, staat deze in de steigers. De kans is natuurlijk heel groot, dat ze dit doen om ons te plezieren, zodat we de kerk van zijn beste zijde kunnen bewonderen. Keerzijde van de medaille is dan wel weer, dat door een gebrek aan planning de renovatie nog niet helemaal klaar is. Of het is zo, dat het allemaal aan onszelf te wijten is, en dat we gewoon te vroeg gearriveerd zijn. Hoe het ook zij, het is zo. We besluiten om de binnenzijde van de kerk te bewonderen. Nu kunnen we zeggen dat dit meer dan de moeite waard is, al is het alleen maar om de werkelijk schitterende panelen over de geschiedenis van de kathedraal te bekijken. Als we al het fraais hebben gezien én een kaarsje hebben opgestoken, besluiten we om op zoek te gaan naar de Ghiberti-deuren. In ons beperkt logisch denkvermogen hebben we het idee dat de deuren ergens aan de buitenzijde zouden moeten zitten. We lopen rondom de kathedraal, maar zien niets. Weer naar binnen, maar behalve het kunstwerk van Keith Haring, dat we in eerste instantie over het hoofd hebben gezien, is er hier niets nieuws onder de zon. Korte tijd later komen we erachter dat de deuren er niet meer zijn in verband met de eerder genoemde restauratie. Zo jammer dat juist dàt is weggehaald. Hebben we voor niets die 8878,71 km afgelegd die de deuren van deze kathedraal scheiden van onze voordeur.
De tijd begint nu te dringen, en we moeten behoorlijk doortippelen om op tijd bij het video-spelletjes-museum te zijn. Om eén uur aldaar hebben we met Rob afgesproken. Met een beetje spanning komen we dichterbij het museum. Hoe we ook kijken geen Rob. Zou er nog een ander soortgelijk museum zijn denken we heel even. Nee, dat kunnen we ons niet voorstellen. We besluiten om naar binnen te gaan, om te kijken of Rob ook binnen is. Minder dan een minuut later zie ik Rob aan komen rennen. Marieke ziet niets, omdat zij met haar rug naar de ingang staat. Benieuwd naar haar reactie, besluit ik niets te zeggen, en een fractie van een seconde later vliegt Rob haar om haar nek. Marieke schrikt niet, iets wat me toch wel verbaasd. En na even kort te hebben bijgekletst, gaan we gezamenlijk genieten van een lunch. Tijdens de lunch blijkt maar weer op hoeveel kleine dingen Rob en ik toch op elkaar lijken, als hij aantoont dat ik niet de enige persoon op de wereld ben die van peper in zijn soep houdt. Na de lunch gaan we wandelen langs de kade in San Francisco. Al wandelend en keuvelend komen we langzaam nabij die andere, al eerder genoemde traditie, namelijk het bezoeken van een stadion. Ook hier zijn we nog nimmer geweest, dus met name voor Marieke is dit wel leuk om te zien. Nabij het stadion ligt ook een geocache, die, naar wat later blijkt, de 1900e geocache is die we vinden. We lopen verder, terug naar de speelgoedwinkel waar hedenochtend onze dag begon, om vervolgens langzaam terug te keren naar ons hotel. Daar pakken we onze auto, om terug te gaan naar Pier 39. Ruim vier mijl hebben we gedrieën gewandeld, en voor onze voetjes was dat genoeg voor vandaag. We dineren bij het Hard Rock Cafe en nemen afscheid van elkaar.
Voor een dag welteverstaan. Morgen hebben we afgesproken in Santa Clara. De locatie? Die kan niet zo heel moeilijk zijn. Een spelletjeswinkel natuurlijk.
