Wie kent het nog van vroeger? Het achteruitrijden bij Ter land, Ter zee en in De lucht. Met Dafjes, omdat die net zou hard achteruit konden rijden als ze vooruit konden rijden. Jaren later werd daar de caravanrace aan toegevoegd. Rondjes racen over het Eurocircuit met een sleurhut achter een auto die eigenlijk op de sloop thuishoorde. Degene die na een x aantal rondjes als eerste over de finish kwam met iets achter de auto waarvan men kon vermoeden dat het ooit eens een caravan was geweest, had gewonnen. Dan de volgende vraag. Wie kent er nog de serie Happy Days van vroeger? Juist, die met The Fonz. Heel soms, kwam daar een zogenaamde Destruction Derby in voor. Een arena waarin men met auto’s die eigenlijk op de sloop hoorde ging crossen. Doel van de derby was om als laatste nog te rijden. Was je daar succesvol in, dan had je gewonnen.
Vervang nu in gedachten de caravans door boten en verander de race in een derby. Heb je het plaatje een beetje voor je? Plaats het beeld dat je nu voor je hebt niet in het nuchtere Nederland, maar verhuis het naar een land als, laten we zeggen, de Verenigde Staten van Amerika. Lukt het nog allemaal. Wel, dan heb je waarschijnlijk de helft te pakken van hetgeen wij vanavond hebben meegemaakt. Raceauto’s die een speedboot voortslepen over een speedway met als enig doel, de boot bij de tegenstander van de auto afrijden. Een menigte uitzinnige Amerikanen, met daartussen twee nuchtere Nederlanders die niet weten wat ze te zien, te horen en met name te ruiken krijgen. Om eerlijk te zijn, de ervaring die we deze avond hebben gehad, valt met geen toetsenbord te tikken. Het was een avond om nimmer te vergeten.
De ochtend begon met een feest der herkenning. Onderweg van Nevada naar Californië, passeerden we wederom de Schoenenboom. En vandaag hangen er nog meer schoenen in de boom dan in 2010, al heb ik wel het idee dat er schoenen verdwijnen uit de boom en dat er nieuwe schoenen bijkomen. Hoe en waarom? Ik heb werkelijk geen idee. Feit is dat het een bijzonder fenomeen is en blijft.
Daarna op pad richting Burney in Californië. Lange tijd geleden hebben we een foto gezien van een schitterende waterval daar. We hoeven er vandaag slechts een uurtje voor om te rijden, dus die kans laten we niet liggen. De kans dat dit wederom een tegenvaller wordt is aanwezig, aangezien het in het noorden van Californië al lange tijd heel droog is. Zo droog zelfs, dat er maar drie dagen per week gesproeid mag worden. Het spreekwoord wie niet waagt die niet wint, blijft in het achterhoofd zitten, en vol goede moed nemen we de afslag die ons via Lassen National Forrest richting Burney zal leiden. Eenmaal gearriveerd besluiten we om eerst van een snelle picknick (lees: een droog broodje en een slok water) te genieten. De tijd is immers, zoals altijd, schaars vandaag. We gaan naar het uitzichtpunt en zijn verbaasd. Verbaasd over de enorme hoeveelheid water die hier naar beneden stort. We kijken elkaar aan, en vragen onszelf af hoeveel water hier naar beneden zal vallen als het niet droog is. We maken een wandeling van een paar kilometer en gaan verder naar de volgende stop van vandaag.
Een stop die wederom leidt tot een vraag van onze kant. Wie kent er de film Stand by me uit 1986 nog? Ik ben bang niet zo heel veel. Een beroemde scene uit de film speelt zich af op een spoorbrug. Vier jongens lopen over de brug, als er plotseling een trein aankomt. Die brug is toevallig in de omgeving van Burney, en de kans om de brug even te bewonderen laten we niet voorbij gaan.
Na dit grappige kleinood, is het tijd om op pad te gaan naar hét doel van vandaag, het voor ons befaamde en geliefde Katoenbos. Volgens google maps zou dit een rit van iets minder dan anderhalf uur zijn. Volgens Stomme Tom zouden we er twee uur over doen. Zoals gezegd zaten we niet al te ruim in de tijd vandaag, dus we hoopten vurig dat google maps, zoals eigenlijk altijd, gelijk zou hebben. Helaas voor ons was dat niet het geval en had ditmaal Tom het bij het rechte eind en arriveerden we later dan gepland bij Rob & Tracy. Het oprijden van het terrein bij Lake California voelt zo ongeveer als thuiskomen aan. Na even kort bijgekletst te hebben, is het tijd om op pad te gaan naar De Race, maar niet nadat we eerst gegeten hebben bij de lokale Mexicaan Burrito Bandito, waar we voor het eerst kennis maken met het fenomeen burrito op maat. Er zit in wat jij erin wilt hebben, en de totale omvang van deze burrito is ongekend.
