Zomaar een busritje in de avond van nog geen 10 minuten. We hebben een enigszins teleurstellende dag achter de rug. We hebben de binnenstad van Reno bezocht, maar aangezien daar het mega-motor-evenement Street Vibrations gaande is, is vandaag alle pracht van de binnenstad verborgen achter vele stands. Gelukkig hebben we nog wel een aardige wandeling door het oude gedeelte van Reno kunnen maken en hebben we de beroemde, verlichte boog van Reno kunnen fotograferen. We zitten in de bus te wachten tot het moment dat deze vertrekt. Terug richting het hotel. De deuren van de bus gaan open. Twee verslaafden, een man en een vrouw, stappen in en gaan schuin tegenover ons zitten. De verslaafde vrouw lacht de paar tanden die ze nog heeft bloot, terwijl ze dochterlief op de zetel naast haar manoeuvreert, en zoonlief op schoot laat zitten. Hij mag water lurken met een rietje. Bezorgd vraagt ze aan zoonlief of het water niet te koud is. De deur van de bus gaat open. Een man, zo te zien dakloos, stapt in. De verslaafde man ziet dat de dakloze man met een kruk loopt en staat op en gaat een paar plaatsen verderop zitten. Het buskaartje van de dakloze man weigert te doen wat die moet doen. De buschauffeur wuift de dakloze man vriendelijk naar een plaats en gaat verder. De verslaafde vrouw ziet dit allemaal met lede ogen aan, en geeft de dakloze man, met de woorden: “Deze is nog tot en met morgen goed.”, haar kaartje. De deuren van bus gaan weer open. Een keurige oudere mevrouw stapt de bus in. Wederom staat de verslaafde man op en gaat verder naar achteren zitten, zodat de oudere mevrouw niet zo ver hoeft te lopen. Ondertussen komt er uit de jas van de dakloze man een pak koekjes tevoorschijn. Hij biedt er eentje aan de verslaafde vrouw en haar kinderen aan. Beleefd slaat ze deze af. Dan kijkt de dakloze man naar ons, en biedt ons een koekje aan. Beleefd slaan wij deze af, want we hebben net een stroopwafel op. De verslaafde vrouw opent de rugzak van dochterlief, om er een knuffel voor zoonlief uit te halen. Enthousiast gooit hij deze op de grond. Aangezien de verslaafde vrouw met een rugzak en zoonlief op haar slip zit, raap ik de knuffel op, en geef deze terug aan de verslaafde vrouw. Ze bedankt me vriendelijk en lacht wederom de paar tanden die ze nog heeft bloot. De bus stopt. We stappen uit om de laatste 300 meter naar het hotel te lopen. Terwijl de bus verder rijdt, controleer ik mijn zakken. Alles zit er nog in. Soms maak je veel mee in een paar minuten, en besef je wat voor een bijzonder schepsel een mens kan zijn.
