Hoe graag had ik het tiksel van vandaag niet willen beginnen met het woord Klabaf!!! Jammer maar helaas, zou dat woord niet het juiste geluid omschrijven. Het lijkt wel als de dag van gisteren dat we zwaar keramiek met een luide knal in de wasteil gekieperd hoorden worden waardoor letterlijk alle borden van Restaurant Luigi beschadigd waren. Dit geluid, gecombineerd met het werkelijk heerlijke eten, deden ons al maanden verlangen naar de terugkeer naar Restaurant Luigi. Met weemoed naderden we het gebouw op de hoek van Pioneer Square. Met nog grotere nostalgische gevoelens stappen we over de drempel naar binnen. Het zit nagenoeg vol, maar als we zien dat het tafeltje waaraan we zes jaar geleden ook zaten leeg is, springen haast de tranen in onze ogen. Snel wordt het doodordinaire tafeltje gepromoveerd naar ‘ons tafeltje’. Met bibberende handen nemen we het menu aan van de serveerster. We maken onze keuze en kunnen haast niet wachten tot we een stuk serviesgoed met een luide knal in de afwasbak horen verdwijnen. Als de serveerster voorbijloopt met haar handen vol, is de spanning bijna met het mes dat op de tafel ligt te snijden. Daar is het dan. PLENG!!! Verbaasd kijken we elkaar vragend aan. Pleng!?!…. Pleng!?!….. Waar is die fraaie, lekker over de tong rollende Klabaf!!! gebleven? Voorzichtig kijken we naar de tafeltjes om ons heen. We ontdekken dat letterlijk alle borden van Restaurant Luigi onbeschadigd zijn. We weten ons net op tijd te beheersen en voorkomen op deze manier dat onze mond van verbazing openvalt. Als het diner geserveerd wordt, onderwerpen we het serviesgoed aan een nader onderzoek. Op het eerste oog zien ze er niet anders uit dan een normaal bord, maar dan ontdekken we al snel, dat het servies van Luigi vandaag de dag van ordinair plastic is gemaakt. Het eten is nog steeds heerlijk, maar met de omschakeling van keramiek naar plastic is een groot deel van de charme van deze Italiaan verdwenen. Het gemis van Klabaf!!! is toch eigenlijk wel een domper van jewelste te noemen.
Ondanks dat we het vandaag een lanterfanterdag noemen, is het diner niet het enige dat we vandaag hebben gedaan. Deze ochtend was de eerste taak het zoeken van de geocache bij de trol. Gisteren lukte het niet om deze te vinden. Belangrijkste oorzaak daarvan (althans wij geven toch graag de schuld daaraan), is het feit dat het ontzettend druk was bij de trol, en dat het nagenoeg onmogelijk was om ook maar überhaupt iets te zoeken. Vandaag was het een stuk rustiger en kon je er een kanon afschieten (alhoewel je dat ook in Parijs bij de Eiffeltoren kunt doen, maar met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal zo’n actie gepaard gaan met veel bloed, terwijl het hier gedaan zou kunnen worden zonder dat iemand iets zou merken.). Snel werd het tupperware bakje ontdekt en konden we op deze manier de serie complementeren. Snel naar de bus, en voordat we het wisten waren we op weg naar het noorden. Het noorden? Ja, het noorden. Dat dat niet helemaal de bedoeling was ontdekten we al vrij snel. Zodoende de eerste de beste halte de bus uitgestapt en overgestapt aan de andere kant van de weg om de bus naar het zuiden te nemen. Een goed kwartier verder staan we in het centrum.
We lanterfanteren met volle lust verder en wandelen over Pike Place Market. We besluiten wederom een bezoekje te brengen aan de allereerste Starbucks. Als we zien dat er een rij tot om de hoek van deze oudste winkel van deze keten staat, bedenken we dat we met net zo’n groot plezier kunnen genieten van het warme vocht bij een jonger filiaal van dit concern.
In de namiddag besluiten we om een stukje geschiedenis te gaan leren en nemen we deel aan een rondleiding over hetgeen zich onder de straten van Seattle bevindt. Na een leerzaam en leuk uurtje gaan we weer verder.
Via allerlei omwegen komen we uit bij het stadion van de Seahawks. Een blik op het veld zit er niet in. De bewaking vindt zelf al dat ze heel tolerant zijn als ze ons binnen de omheining van het gebouw laten. We kletsen wat met de bewakers over koetjes en kalfjes, maar ook deze tactiek biedt geen soelaas.
We hebben inmiddels bijna 15 kilometer gelanterfanterd en het wordt stilletjes aan tijd voor het avondeten. Hoe dat is verlopen heb je hierboven al kunnen lezen. Na het diner is het tijd om te gaan naar Pioneer Square, de locatie van het eerste event dat we dit jaar hebben georganiseerd. Al met al komen er een man of 12 opdagen. Vijf daarvan zijn geocachers. Het is weer gezellig, net zoals bij vorige edities van events die we hebben georganiseerd. Na afloop van het event stappen we weer in de bus. Ditmaal in één keer in de goede. De bus naar het noorden.
