Keurig in het gelid staan we bij de mijnheer van de beveiliging. We halen onze zakken leeg, en deponeren alles in de, van vliegvelden bekende, plastic bakken. Vervolgens gaan deze door een röntgenapparaat en zoals gewoonlijk heeft mijn cameratas wat extra aandacht en vragen nodig. Geduldig beantwoord ik deze en ga ook zelf door de metaaldetector. Alles is goedgekeurd en we mogen naar binnen. We melden ons keurig aan de balie van het State Capitol van Louisiana, zoals de mijnheer van de beveiliging ons verteld had te moeten doen. Ook hier beantwoorden we weer keurig alle vragen die de mevrouw aan de balie had. Wat we verkeerd hebben gezegd, is waarschijnlijk iets waar we altijd naar zullen moeten blijven gissen, maar feit is dat plotseling alle alarmbellen gingen rinkelen en dat het hele gebouw geëvacueerd diende te worden.
Daar stonden we dan. Buiten op de trap die normaal gesproken uitsluitend toegankelijk was voor de gouverneur en zijn werknemers. Een andere mijnheer van de beveiliging vertelde ons dat het waarschijnlijk slechts een oefening was en dat we 10 minuten later weer door de hoofdingang naar binnen mochten. Ruim een half uur later, waarschijnlijk was het een test hoe lang we in de volle zon konden blijven staan, mochten we weer naar binnen. We gingen naar de bovenste verdieping en genoten van het uitzicht. Na het bezoek van wederom een provinciehuis van een Amerikaanse staat was het tijd om verder af te reizen naar het zuiden.
Naar New Orleans om precies te zijn. Ruim anderhalf uur later dan gepland kwamen we in deze stad aan. We maakten een stop bij het Katerina Hurricane Memorial en gingen lunchen in het City Park.
Na onze lunch nog een stukje gewandeld door dit verrassend leuke park. Om heel het park te bekijken hadden we helaas geen tijd voor, omdat we ook nog even langs de Mid City Yacht Club wilden gaan, welke wordt uitgebaat door familie van Rob & Tracy. Helaas waren ze vandaag niet aanwezig, dus hebben we maar een briefje achtergelaten ,waarin we ze vertelden dat ze de groeten van onze twee Amerikaanse vrienden moesten hebben.
Het werd al laat, en we dienden snel naar het hotel te gaan, het is immers weer tijd om wat kleren te wassen. Maar eerst nog even een bezoekje brengen aan het Armstrong Park. In dit park staat een beeld van een van de bekendste toeteraars ter wereld, Louis Armstrong. Als ik eenmaal bij het beeld sta, kan ik eigenlijk maar één ding bedenken:
I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world.
Aangezien we deze avond ook nog even de stad van de jazz in wilden gaan (ook omdat we een event hadden georganiseerd), dienden we dus op tijd te zijn. Na het avondeten dus de stad in. Eerlijk gezegd viel ons de hoofdstad van de jazz een beetje tegen. Toeristenwinkels en bordelen hadden de overhand boven gezellige barretjes waar live muziek uit klonk. Nee, wat dat laatste betreft valt New Orleans ons enorm tegen. Juist de stad waar we wat dat betreft het meeste van hadden verwacht kan ons op dat gebied het minste van de drie muziekhoofdsteden die we deze trip hebben bezocht bekoren.
Wat ons betreft is de top 3 van muziekhoofdsteden in Zuid-USA als volgt:
3. De hoofdstad van de jazz. New Orleans
2. De hoofdstad van de blues en geboorteplek van de rock ‘n roll. Memphis
1. De hoofdstad van de country. Nashville
Laatst genoemde was een waar feest op straat en in de bars. Zelfs wij als anti-stappers genoten hier volop van de muziek en sfeer. Echt een aanrader wat dat betreft.
