Iedereen die ons een klein beetje kent, weet dat wij het liefst zo min mogelijk de gemakstoerist uithangen. Aangezien de spellingscontrole meteen het woord gemakstoerist rood onderstreept, zal ik maar even verklaren wat ik hiermee bedoel. Een gemakstoerist is iemand die geld betaalt, en verder wordt alles voor hem geregeld. Hij hoeft niet na te denken waar hij heen dient te gaan, dat wordt voor hem geregeld. Hij hoeft niet na te denken waar hij de mooiste foto’s kan maken, dat weet de gids. Diezelfde gids maakt ook graag even een foto van jou zodat je iedereen kunt laten zien dat je toch écht op die plek bent geweest. Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts….
Maar soms ontkomt men er gewoon niet aan. Ook wij niet. Wij wilden heel graag een rondvaart door het Atchafalaya-moeras maken. Dit is een moerasgebied in het zuiden van de staat Louisiana. Hier leven veel soorten vis en vogels, maar ook de cipres-bomen die in het water staan met hun wortels maken het een heel bijzonder gebied. Talloze aanbieders van boottochten door dit moerasgebied zijn er te vinden, maar om de een of andere, ons onbekende reden, hebben zij allemaal, vaag uitziende, websites die in het jaar 19-stilletjes lijken te zijn ontworpen. Alles behalve vertrouwenwekkend dus. De prijzen van een rondvaart, zijn ook van een dermate niveau, dat je niet zomaar blindelings even je creditkaart laat plunderen om vervolgens niets te krijgen. Uiteindelijk de keuze gemaakt voor een aanbieder. Datum en tijd waarop we wilden geprikt. Of we vervolgens eventjes $450 wilden overmaken omdat verder nog niemand geboekt had voor die datum. Als er meer mensen zouden boeken, zouden we het geld teruggestort krijgen. Dat werd hem dus ook niet. Na lang zoeken kwamen we terecht bij iemand die blijkbaar is geselecteerd als dé bewaker van het Atchafalaya-gebied. We konden niet online boeken. We dienden zelf contact op te nemen om een afspraak te maken. Betaling uitsluiten à contant na afloop van de rondvaart. Zo gezegd, zo gedaan. Na een mailwisseling wisten we dat het minimaal aantal deelnemers 2 was en het maximaal aantal deelnemers 6. Dat klonk ons als muziek in de oren. We kregen een adres waar we deze ochtend om half tien dienden te staan. De eerlijkheid gebied ons wel te vertellen, dat we niet heel veel vertrouwen hadden in het feit dat er ook daadwerkelijk iemand op de afgesproken plek zou staan deze ochtend. Ruim op tijd zijn we op punt nul. We maken een praatje met een paar lokale bewoners. De overstromingen in dit gebied vielen wel mee volgens hen. Aan de andere kant van de rivier (richting Baton Rouge) was het wel erg. Ze vroegen of we een tocht door het moeras gingen maken. Na een bevestigend antwoord te hebben gegeven, vertelde de vriendelijke mannen ons lachend dat onze afspraak waarschijnlijk wel zou komen. Ze gingen ontbijten zeiden ze, en draaiden een fles Bourbon open om die vervolgens aan de mond te zetten voordat ze met hun auto wegreden. Waarschijnlijk zou onze afspraak wel komen…. Maar wonderwel, tien minuten voor half tien, komt er een pick-up truck aangereden, met daarachter een trailer met daarop een boot. Onze afspraak. We zijn maar met zijn tweeën vandaag vertelt hij ons. Eigenlijk dus een privé-toer waarvoor we bij de andere organisatie $450 dienden te betalen. Na een korte rit naar de rivier wordt de boot te water gelaten en kunnen we op pad.
Op water beter gezegd. Na een korte uitleg van onze gids, Albert Wilson, een student moeraswetenschappen aan de universiteit van Baton Rouge, gaan we met een noodvaart de rivier op. We vertrouwen erop dat hij weet waar de mooie plekjes zijn. Na een korte tijd vermindert hij plotseling snelheid en laat ons een ibis zien. Natuurlijk heeft deze vogel geen geduld, en voordat wij onze camera hebben scherp gesteld is de vogel gevlogen.
We varen verder. Regelmatig legt Albert de boot stil en vertelt ons allerlei wetenswaardigheden over dit moerasgebied en de vogels die we zien. We horen dat het gebied overwoekerd wordt door de waterhyacint. Fraai om te zien, maar de plant is niet inheems, en hoort er niet thuis. Wel is de bloem te eten, en als echte gemakstoeristen nuttigen we korte tijd later verschillende van deze, naar kruidige sla smakende, bloemen.
Met het fotograferen van de vogels hebben we niet zo heel veel geluk, al weet Marieke wel een visarend op de chip vast die leggen die hoog in de boomtoppen zit.
De vissen hebben we niet geprobeerd te fotograferen, ondanks dat we een onderwatercamera hebben. De schrik dat er plotseling een alligator geïnteresseerd is in het toestel is toch te groot. Wellicht dat we dat niet hadden hoeven te zijn, want we hebben vandaag geen enkele alligator gezien. Ook dat laatste was één van de redenen om voor deze organisatie te kiezen. Overal maakten zij duidelijk dat ze niet garandeerden dat ze alligators, of überhaupt maar iets van dieren konden laten zien. Deze leven immers in het wild en doen hun eigen ding zo staat op hun website uit 19-stilletjes te lezen.
Wild of niet, we genoten van dit prachtige en bijzondere landschap. Vele schitterende plekjes hebben we gezien. Maar toch, gezeten achterin de boot voelde ik me een gemakstoerist. Ik had totaal geen invloed op de plekjes waar ik een foto wilde maken. Zag ik een mooi doorkijkje, legde onze Albert de boot 50 meter te ver stil, waardoor de compositie toch weer nét niet helemaal was zoals ik hem graag zelf had gezien. Nee, de keuze om voltijd gemakstoerist te worden is voorlopig nog niet aan mij besteed.
Na de rondvaart van twee uur, gingen we verder. Zelf op pad. We hadden tijdens het bekijken van een documentaire een shot gezien, van de Atchafalaya-brug. Deze brug is 29,29 kilometer lang en gaat in zijn geheel door het moerasgebied. Het beeld dat we te zien kregen, was weliswaar van bovenaf genomen, maar wellicht konden we dit door de mens geschapen spektakel zelf ergens vastleggen. We reden de brug op, en zagen een imposante brug. Maar op je gemak fotograferen met 100 kilometer per uur op een brug is niet heel verantwoord te noemen. Na de brug verlaten te hebben, maakten we onze lunch en verorberden deze. We keerden onverrichterzake terug richting het beginpunt van de brug, en net voordat we de brug verlieten, zag Marieke enkele auto’s staan naast de brug. We namen de afslag, en met de GPS in de hand, gingen we op zoek naar de plek waar de auto’s zouden moeten staan. We stapten uit en konden hetgeen vastleggen wat we graag wilden.
De volgende stop was de oude katoenplantage Rosedown Plantation. Na gisteren een vakantiehuis van de eigenaar te hebben bezocht wilden we natuurlijk ook een katoenplantage zien. De keuze viel op deze. We betaalden voor de rondleiding door het huis en toegang tot de tuin. We wandelden de tuin in, en waren toch behoorlijk teleurgesteld in hetgeen we te zien kregen. Ik denk aan Rob & Tracy die afgelopen week een tuin in Italië bezochten en zich afvroegen waarom een gedeelte van het entreegeld niet aan onderhoud van de tuin werd gespendeerd. Datzelfde was hier van toepassing. Beelden van wit Carrera marmer stond er in de folder te lezen. Hoe goed we ook keken, we zagen alleen maar groene beelden. An sich was de tuin wel fraai, maar had honderd keer beter kunnen zijn, als er ook maar enige vorm van onderhoud gepleegd zou worden.
De rondleiding door het huis was wel de moeite waard. Hier kregen we veel informatie te horen en, net zoals gisteren, veel pracht en praal te zien.
En toch, het geheel was niet compleet. Want wat misten we? Juist, de plantage en de slavenhuizen. Nergens waren deze op deze plantage te vinden. Vreemd op zich als een organisatie zich plantage noemt. Misschien dat we morgen meer geluk hebben.
