Net als gisteren stond er vandaag wederom een fikse afstand op het programma om te overbruggen. En toch zou het vandaag anders zijn. Dat wisten we alle vier van te voren. Waarschijnlijk zal het wel gewoon psychologisch zijn. Voor vandaag stonden in de totale afstand vier stops gepland. Terwijl dat er gisteren maar eentje was, die we er tussenin hebben bedacht.
Deze ochtend dus op weg van Greybull in Wyoming naar Rapid City in South Dakota. Eerste stop zou zijn bij Shell Falls. Niet zo’n hele spectaculaire of bijzondere waterval, maar op zijn allerminst een alleraardigste plek om te stoppen. Al snel leidde de weg ons de bergen in naar boven. Daar werden we verwelkomd door een dik pak mist. Toen we bij de watervallen arriveerden, zagen we dat de parkeerplaats was afgesloten. Ook de toegang tot de watervallen was afgesloten. Nog geen honderd meter verder vonden we toch een plekje dat juist groot genoeg was om onze auto te parkeren en vanuit de berm een blik te werpen op de watervallen, alhoewel deze nagenoeg helemaal verscholen waren achter de bomen. Later onderzoek bracht uit dat de toegang tot de watervallen sinds 27 augustus jongstleden is afgesloten. We vervolgen onze weg naar de volgende stop. De mist wordt iets minder dik, maar daarvoor in de plaats komt er nu sneeuw op de weg. Terwijl ik zit te sturen moet ik plotseling aan de film The Postman met Kevin Costner uit 1997 denken. Daarin worden nieuwe postbodes beëdigd middels de woorden: “Neither snow, nor rain, nor heat, nor gloom of night..” en dan nog wat over het feit dat postbodes zich door niets laten tegenhouden om hun taak te volbrengen. Op dat moment voelt het alsof deze tekst speciaal voor ons is geschreven. Afgelopen reis hebben we al behoorlijk wat pech gehad door wegafsluitingen en dergelijke waardoor we ons programma diende aan te passen. We noemen Sequoia NP, Yellowstone NP en vandaag de Shell Falls. Tot op heden is dat nog steeds gelukt, en hebben we iedereen toch dagelijks van een getikt avontuur kunnen voorzien. Ik mijmer en stuur voorzichtig verder. Gekweten van mijn taak om ook deze dag weer tot een goed einde te brengen om zo een nieuw getikt avontuur te kunnen tikken.
Gelukkig is de sneeuw en de mist na een tachtig-tal kilometers verdwenen en kunnen we weer normaal rijden. De volgende stop is ruim 300 kilometer verder. Voor velen zal het niet zo bekend zijn, voor sommigen is het vooral het decorstuk uit de Steven Spielberg film “Close Encouters of the Third Kind”, terwijl het voor anderen misschien een vage flashback zal zijn naar een getikt avontuur van ons uit 2011. Devils Tower dus. Een gigantisch monoliet die, althans zo lijkt het, ergens willekeurig in het weiland is neergekwakt. We bewonderen deze enorme steenmassa en picknicken, zij het met een jas aan, in de, denkbeeldige, schaduw van de monoliet.
Onderweg stoppen we nog even om prairie-hondjes te fotograferen. Ik moet denken aan een film, waarvan de naam me maar niet te binnen wil schieten, waarin deze beestjes de boel aan het terroriseren zijn. Als we verder rijden naar de volgende stop zien we runderen staan grazen met op de achtergrond Devils Tower. Ik denk aan de Spielberg film en bedenk me dat deze runderen met enorme hoorns door een ruimteschip daar zijn neergezet.
We rijden verder naar het oosten en stoppen in Deadwood. Een dorpje waar we in 2006 ook al zijn geweest en waar we destijds enorm van onder de indruk waren. Dit was de eerste keer dat we een ‘echt’ en ‘authentiek’ western-dorpje zagen. Terwijl we destijds daar rondwandelden begonnen plotseling cowboys op straat naar elkaar te schieten met revolvers. Het was een gezellige drukte van belang. Vandaag niets van dat alles. Waarschijnlijk ook door het feit dat het de hele dag al wat druilerig weer is. Ook geen in het wilde weg schietende cowboys. Helemaal niets wat ook maar op enige filmopname lijkt vindt hier vandaag plaats. Als we weggaan zien we een affiche dat er iedere dag om vier uur een shoot-out is. Behalve op zondag dan.
De volgende stop is een geocache die we graag willen vinden. Deze is een 5 sterren moeilijkheid / 5 sterren terrein geocache. Over het algemeen zijn deze voor ons fysiek onmogelijk, maar deze heeft deze waarden omdat het moeilijk is om aan de voorwaarden om deze te mogen loggen te voldoen. Wij voldoen er inmiddels aan, dus we klimmen de 90 meter hoge heuvel op en vinden al snel de cache. Een half uurtje rijden verder is de eindbestemming van vandaag. Rapid City.
