In de rondreis van dit jaar, zitten vele hoogtepunten. Maar deze hoogtepunten zijn toch met name de Nationale Parken. In de maand welke we weg zijn, staan er slechts vier steden op het programma tussen al het natuurgeweld. Deze vier steden zorgen echter wel voor de nodige afwisseling.
Vandaag stond Salt Lake City op het programma. De stad bekend van de Mormonen en de Olympische winterspelen. Aangezien we de winter tegemoet gaan rijden, kunnen we ons best iets voorstellen bij de winterspelen als we een blik werpen op de bergen rondom Salt Lake. Deze bevinden zich letterlijk aan het einde van de straat. (Het moet gezegd worden, het is wel een hele lange straat).
Als eerste hebben we het State Capital bezocht. Iets dat we altijd proberen te doen als we een hoofdstad van een staat aandoen.
Het eerste dat opvalt als je door downtown Salt Lake City loopt is het feit dat het overal haast klinisch schoon is. Er zijn dan ook tal van schoonmakers in de weer om alles wat er zich op de stoep bevindt te doen verdwijnen. (Nou ja, die paar zwervers mogen blijven liggen, dit in tegenstelling tot de blaadjes welke van de bomen komen).
Dat het hier overal zo zuiver is, heeft misschien wel een diepere betekenis. De mensen die hier wonen hebben allen een zuiver geweten. Van oudsher zijn hier de pioniers van de Mormonen neergestreken. Zij zijn hier blijven hangen omdat zij op deze plek tenminste niet weggestuurd werden. En en passant probeerde zij hun zuivere geweten en de leer van Jezus over te brengen op hun medebewoners in de stad. Het eerste dat deze bevolkingsgroep gedaan heeft is het oprichten van hun eigen kathedraal. Deze is vandaag de dag alleen nog maar van de buitenkant te bewonderen.
Het tabernakel daarentegen is nog wel van binnen te bewonderen. Daar aangekomen zagen we een hele rij met mensen staan te wachten. Het bleek dat er een orgelconcert zou gaan beginnen van een klein half uur. We hebben besloten om hier maar eens naar te gaan luisteren. Hoewel de muziek ons nu niet direct aanspreekt, was het toch een geweldig leuk half uur. De akoestiek in de gebouw is waanzinnig te noemen.
Nadat de inwendige mens ook weer wat aandacht gehad heeft, is het voor ons mam tijd om naar het hoogtepunt van de dag te gaan. Namelijk een bezoek brengen aan de grootste bibliotheek ter wereld wat betreft de collectie familienamen. Voor een echte stamboom liefhebber is dit toch wel een must om eens in je leven naar binnen te mogen gaan en dan verwachtingsvol je familienaam in te mogen typen en hopen op een groot aantal hits. Want ook hier heeft de moderne tijd toegeslagen en maakt men gewoon gebruik van een database in een computer. Het enige dat niet meegegaan is in de tijd, is het personeel. Net als thuis in het archief, werken ook hier alleen maar stoffige types. En doordat de gemiddelde leeftijd van het personeel een slordige 85 zal zijn geweest, duurde het even voordat ons mam kon starten met zoeken. Bij het aanmaken van een account liep het al spaak en toen we hierbij geholpen moesten worden door een honderdjarige dame, zakte ons de moed toch echt in de spreekwoordelijke schoenen. Toen duidelijk werd dat we helemaal geen account nodig hadden, ging het allemaal wat vlotter. Ons mam heeft de spaarzame tijd gebruikt om te gaan snuffelen in de archieven, terwijl wij genoten van een rondleiding door het administratiekantoor van de kerk. Dit is niet zo maar even een administratiekantoortje, er werken hier maar liefst 3500 mensen! Het uitzicht vanaf de 25tigste verdieping mocht er zijn.
Toen we terugkwamen om ons mam en pap weer op te halen uit het archief, bleken zij dezelfde ervaring te hebben gehad, als wij doorgaans hebben als we uit een spellenwinkel komen, thuis hebben we veel meer!
