En daar zit je dan op je hurken. Op het midden van de weg. Drie… vier personen breed. Twee… drie rijen dik. Te wachten tot het beeld helemaal vrij is, zodat je de foto van Monument Valley kunt maken. Geduld is een schone zaak, en gelukkig zijn er ook nog mensen die opletten op het verkeer dat van de achterkant aan komt razen. Je zit te genieten, want dit is hét beeld dat iedereen heeft als hij een foto van Monument Valley ziet. Een lange, rechte weg waar op de achtergrond de beroemde bergen van Monument Valley verrijzen. Het beeld is bijna leeg, als er plotseling een of ander 20-jarig grietje bedenkt dat ze wel heel mooi is en voor de lens van iedereen op de weg springt. Als je zegt om een paar meter naar achteren te gaan, zodat ze ook in dezelfde rij staat als iedereen, kijkt ze je aan alsof ze het in Keulen hoort donderen en begint in het Frans te praten. Plotseling is mijn Frans goed genoeg om haar te vertellen dat ze hier Engels dient te praten. Gelukkig is ze er niet mee, maar ze gaat in elk geval van de weg af, en maakt op die manier een tiental mensen gelukkig. Ik ben bang dat ze zich daar niet van bewust is. Het is dan ook niet zo’n heel slim meisje.
Voor velen is het beeld van het Wilde Westen toch het beeld van Monument Valley. Het is dan ook niet meer dan logisch dat deze plek op het lijstje van te bezoeken plekken staat als je denkt maar een maal naar de Verenigde Staten te gaan. Voor ons was dit in 2006 dan ook niet meer dan logisch, en zo ook dit jaar is het een must-do. Echter, waar we in 2006 geen tijd voor hadden, hadden we vandaag ruimschoots de tijd voor. Een ritje door dit beroemde gebied. Een rit over een onverharde weg van 43 kilometer. Vele fraaie uitzichtpunten zien we deze ochtend en we genieten volop met zijn vieren.
Hierna maken we een korte stop bij de bekende rotsformatie Mexican Hat, alvorens we doorrijden naar Goose Neck State Park. Hier genieten we van het uitzicht over een dubbele 180 graden bocht. Qua kleur niet zo fraai als Horseshoe Bend, maar zeker niet minder spectaculair, en nog moeilijker om op de gevoelige kaart vast te leggen.
We maken een rit over een onverharde, steile weg naar een uitzichtpunt op de Moki Dugway. Niet iedereen in onze auto vindt de rit naar boven fraai, maar eenmaal boven is het wel genieten van het uitzicht over de vallei.
We keren om, en gaan weer naar beneden. De volgende onverharde weg van 27 kilometer leidt ons door Valley of the Gods, waar we ook vele fraaie rotsformaties kunnen bewonderen.
Flink door elkaar geschud, maken we een korte stop in Bluff om iets te drinken. Iets wat we normaal gesproken niet doen, maar na een dagje stofhappen en door elkaar geschud worden, hebben we dit wellicht toch wel verdiend.
Na de korte pauze gaan we door naar de laatste stop van vandaag. Het Four Corners Monument. Een bijzondere plek, aangezien hier vier staten bij elkaar komen. Nergens anders in de VS is dat het geval. Na de benodigde foto’s te hebben gemaakt, gaan we voldaan op weg naar ons hotel in de staat Colorado.
