Deze ochtend gaat alles een beetje op het gemakje. We hebben niet zo heel veel op de planning staan en ook de te rijden afstand voor vandaag is niet gigantisch te noemen. Toch staan we gewoon op de normale tijd op. Gisterenavond hebben we nog een event gehad, en dat duurde zoals gewoonlijk langer dan gepland. Simpelweg omdat het gezellig was, maar ik kwam er niet meer toe om alle caches die we gisteren hebben gevonden te loggen. Ik besluit om dit deze ochtend te doen. Als ik voorzichtig het gordijn opzij schuif, zie ik dat het inmiddels droog is geworden. Terwijl ik de caches aan het loggen ben, bedenk ik me plotseling dat we in North Dakota zijn. Nu hebben we alle 48 continentale van de Verenigde Staten bezocht. Plotseling vraag ik me af hoeveel kilometers we hiervoor hebben moeten rijden. Als ik het heel grof in moet schatten, dan kom ik op ongeveer 60.000 kilometer uit. Als je bedenkt dat we daar 250 dagen over hebben gedaan, dan hebben we gemiddeld 240 kilometer per dag gereden. Eigenlijk valt dat best wel mee. Waarschijnlijk zullen het vast veel meer kilometers zijn geweest. Thuis maar even alle reizen opzoeken en bij elkaar optellen.
Als we de spullen hebben ingepakt gaan we deze naar de auto brengen. Het hotel is voorzien van automatische schuifdeuren, dus dat is lekker gemakkelijk met het wegbrengen van de koffers. De deur gaat voor ons open en we lopen naar buiten. Als we drie stappen buiten hebben gezet, blijven we allebei stokstijf stilstaan. In mijn gedachten schiet een scene uit de film Cool Runnings. “Shanka, are you cold? Ja, man.” Met andere woorden, het is ijs- en ijskoud.
Bikkels als we zijn, gaan we na dit oponthoud van een paar seconden gewoon verder alsof er niets aan de hand is. Als we wegrijden naar het eerste doel van vandaag, werpen we beiden stiekem een blik op de thermometer. Iets meer dan 5 graden. Dat valt toch wel mee. Waarschijnlijk is het gewoon de wind die het zo koud doet lijken. De eerste stop van vandaag is gelijk wel een bijzondere. We hebben de nacht namelijk doorgebracht in de plaats Fargo. Voor velen bekend geworden door de gelijknamige serie en film. Van de serie heb ik de eerste aflevering gezien, en eerlijk gezegd kon die me niet bekoren. Door onderzoek naar deze serie en film die zich in deze plaats afspeelt, ben ik er achtergekomen dat de beroemdste scene uit de film de scene is waarin een lijk vermalen wordt in een houtversnipperaar. Voor ons is Fargo voornamelijk bekend doordat Rob er een paar jaar heeft gewoond toen hij een jaar of vijf oud was. Het huis waar hij heeft gewoond, is er na al die jaren nog steeds. Eenmaal daar gearriveerd, maken we daar een achterkantfoto van ons. We gaan boodschappen doen en gaan vervolgens op weg naar het volgende punt op ons lijstje.
Dat is Frontier Town in Jamestown. Hier kan men de grootste buffel ter wereld bewonderen. Het spreekt voor zich dat dit een enorm beeld is. Ook is hier een soort van openlucht museum te bewonderen met allemaal oude gebouwen uit de regio. Sommige zijn ingericht als school, tandarts of kapperszaak. Andere zijn in gebruik als winkeltje. We wandelen hier wat rond en lopen een antiekzaak binnen. In een paar dozen op de grond zien we oude kentekenplaten staan. Aangezien we onze verzameling hiervan op den duur compleet willen hebben, beginnen we hierin te snuffelen. De meeste platen zijn slecht van kwaliteit of we hebben al een exemplaar van desbetreffende staat. Uiteindelijk vinden we een plaat van South Dakota die naar onze zin is. Als we deze willen gaan afrekenen, raken we aan de praat met de vrouw aan de kassa. Ze vraagt of we nog naar speciale staten op zoek zijn. DC zeggen we (terwijl we weten dat deze platen heel zeldzaam zijn). De vrouw zegt dat ze er volgens haar nog eentje achter heeft liggen en loopt weg. Zouden we zoveel geluk hebben vandaag dat we relatief goedkoop aan een DC plaat kunnen komen? Als de vrouw terugkomt moet ze ons teleurstellen. Misschien dat ze er over een paar maanden weer eentje heeft. Als we dan gewoon terugkomen als we toch in de buurt zijn. Yeah, right. Ik denk niet dat hem dat gaat worden. Ach, ik ben ervan overtuigd dat er uiteindelijk een DC plaat op ons schuurtje zal prijken. We wandelen verder en bij het informatiecentrum raken we wederom aan de praat. Zo gaat de tijd wel snel voorbij. We zien een rek met daarin routekaarten van diverse wandelingen. We besluiten om er eentje te gaan doen. Want ondanks dat het koud is vandaag, is het wel heerlijk weer om buiten te zijn. We rijden naar het begin van de wandeling en wandelen bijna twee uur. Uiteraard vinden we onderweg enkele geocaches.
De laatste stop van vandaag is het State Capitol van North Dakota. Omdat we deze middag onze tijd hebben staan te verkletsen, zijn we net te laat om met de laatste rondleiding mee te kunnen gaan. Gelukkig mogen we ook een rondleiding op eigen houtje doen. En om heel eerlijk te zijn, is dat iets wat we net zo lief doen. Het gebouw is niets anders dan een toren van 20 verdiepingen. Toch weet het interieur ons te verrassen. En het voordeel van zo’n hoog gebouw is dat je van bovenaf ook een mooi uitzicht op de omgeving hebt.
