Een veel flauwere woordgrap dan deze titel zal er de komende maand wel niet volgen. Vandaag dus de eerste volle dag in de VS. De staat Illinois om precies te zijn. De stad Chicago om nog nauwkeuriger te zijn. De eerste dag gebruiken we altijd om een klein beetje van de vliegreis te bekomen. Voor vandaag stond er dan ook niet zo heel erg veel op de planning. Op voorhand hebben we kaartjes gekocht voor het uitzichtpunt van Willis Tower. Het bijzondere van dit punt is, is dat het zich op 412 meter hoogte bevindt, en dat je je in een glazen uitstulping van het gebouw staat. Ook onder je voeten is dus glas. Iets voor de klok van negen uur sluiten we aan in de rij op de stoep en wachten we tot het gebouw opengaat. Eenmaal open gaat het allemaal heel vlot en in 90 seconden gaan we met de lift naar de 103e verdieping. En dan is het zover. Alhoewel we beiden geen hoogtevrees hebben, waren er bij ons alletwee wel twijfels of we de stap in het ‘aquarium’ wel zouden durven te maken. Na een twijfeling van een fractie van een seconden, stapten we samen over de rand, en genoten van dit toch wel heel bijzonder uitzicht.
Time flies when you’re having fun is een bekende uitspraak. En dat is iets wat we alleen maar kunnen beamen. Voordat we er erg in hebben, is er een uur voorbij. En alhoewel ons lijstje van te bezoeken dingen niet echt heel erg lang is, hebben we wel wat meer te doen. We gaan dus weer naar beneden en wandelen verder naar het volgende punt. Het begin van Route 66. Voor veel mensen heeft deze naam een magische klank, maar helaas is de route niet meer. Delen zijn er nog, en veel is er nog te zien, maar helemaal rijden zoals het vroeger was gaat niet meer. Dan door naar het volgende punt. Het Millenium Park, waar de beroemde spiegelende boon te bewonderen is. Dit is een punt dat bij Chicago hoort net zoals de Eifeltoren bij Parijs, de Big Ben bij Londen en de Sagrada Familia bij Barcelona. Iets wat je dus eigenlijk niet mag missen. Dat doen we dus ook niet, en ook hier maken we vele foto’s voordat we weer verder gaan.
We gaan zitten om te genieten van een lunch. Terwijl we deze aan het verorberen zijn, zie ik de het woord Rushmore. Eronder staan hoofden afgebeeld. Na de lunch lopen we daarheen, en maken we er foto’s van. We wandelen nog de hele middag door downtown Chicago en zien vele fraaie dingen in deze stad.
Uiteindelijk gaan we door naar het laatste doel van vandaag. Wrigley Field. Het op één na oudste honkbalstadion van de VS. We parkeren de auto en willen betalen bij de automaat. Zoals wel eens vaker het geval is, doet de automaat moeilijk met het verwerken van een Europese creditcard. Achter ons staat iemand te wachten. We laten hem voor. De man zegt dat hij wel wacht, dus kort leggen we hem het probleem uit en zeggen dat we hem voorlaten, zodat we het nadien nogmaals kunnen proberen. Hij neemt een kaartje, en vraagt ons wat het kenteken van onze auto is. Hij voert het in, en voordat we er erg in hebben, heeft hij zijn creditcard ingevoerd en voor ons betaald. Als we hem contact geld willen geven, zegt hij dat hij blij is dat hij ons heeft kunnen helpen. Hij zwaait een keer terwijl hij wegloopt en ons verbaasd achterlaat.
We wandelen richting het stadion. Als we daar zijn gearriveerd, gaan we eerst kijken voor een nieuwe baseball cap voordat de winkels gesloten zijn. Als we zijn geslaagd, maken we een rondje rondom het stadion. We gaan dineren en weer terug naar het hotel.
