Op 9 september 2015 tikten we dat we de zogenaamde Jasmer-tabel vier keer wilden vullen. Dit houdt in dat we vier geocaches dienen te vinden die in mei 2000 zijn verstopt (in mei 2000 is het geocache ontstaan), 4 caches die in juni 2000 zijn verstopt, 4 uit juli 2000, en zo verder tot en met de laatste maand die volledig is afgelopen. In ons geval is dat september 2019. We dachten daar toen vijf jaar voor nodig te hebben, om dat voor elkaar te krijgen. Dat komt met name door het feit dat er in de eerste jaren van het geocachen niet veel caches zijn geplaatst, en dat er van degene die er geplaatst zijn, bovendien ook nog eens veel verdwenen zijn. En waarom dan maar vier keer? Wel, dat is gezien het feit dat er wereldwijd nog maar vier geocaches over zijn die in augustus 2000 zijn geplaatst. Iedereen kan zich voorstellen dat het behoorlijk wat puzzelwerk is om uit te zoeken hoe we aan die uitdaging zouden kunnen voldoen. De eerste stap was om alle vier de augustus 2000 caches te vinden. Hiervoor pasten wij onze reizen van 2016, 2017 en 2018 aan op het gebied rondom die caches. Natuurlijk werd er tijdens die reizen ook gekeken naar andere geocaches die in aanmerking kwamen om dat tabelletje te vullen. Na de reis van vorig jaar dienden we nog 9 geocaches te vinden die in het jaar 2000 zijn verstopt. Nadat deze op de landkaart waren geplaatst, zagen we dat het mogelijk was om die negen caches in één reis te vinden.
Zo gezegd, zo gedaan. Een cache in Oregon. Vier caches in Californië in de Bay-area. Eén cache in de buurt van Phoenix, en tenslotte drie geocaches in Colorado. Gisteren vonden we cache nummer 7 en de eerste in Colorado van deze missie. Vandaag stonden de laatste twee op het programma. Hier hadden we niet heel veel informatie over. Alleen dat er wel vaker sneeuw lag begin oktober in de gebieden waar deze caches lagen. Wat dat betreft hebben we geluk, want de lucht is blauw. Maar wat we ook niet wisten, was hoe lang, en hoe zwaar de wandelingen zouden zijn. Deze ochtend besluiten we eerst de cache te gaan zoeken die het verste van ons hotel verwijderd is. Dit blijkt een wandeling op 2200 meter hoogte van een kleine drie kilometer te zijn. Redelijk vlak. Geen probleem dus. We krabbelen onze naam in het boekje, en bedenken dat we bijna klaar zijn met onze missie. Op de emmer staat een mooie tekst die ons doet geloven dat ook dat gaat lukken. Plaatsen de cache weer netjes terug zoals we hem gevonden hebben, en gaan door naar de volgende stop.
We dienen nog maar 1 cache te vinden om aan onze missie te voldoen. Als we de auto parkeren, zijn we toch iets of wat nerveus. Zou het allemaal wel lukken? Deze cache is de grootste onbekende van de negen die we deze reis wilden vinden. We kijken op de kaart, en zien dat we ongeveer 7 kilometer dienen te wandelen. Volgens de informatie die we hebben ligt de cache op 2495 meter hoogte. De parkeerplaats ligt op 2170 meter hoogte. We zullen dus behoorlijk wat dienen te klimmen de eerste 3½ kilometer. We beginnen te lopen en merken dat het niet echt omhoog gaat. Als we nog 300 meter van de cache verwijderd zijn, dienen we nog 150 meter omhoog te gaan. We kijken op de kaart en zien dat er geen paden naar de top zijn. We kijken omhoog. Halen de schouders op, en beginnen zig-zaggend aan de klim omhoog. We stoppen vaak om op adem te komen. We hebben koud én warm stromend water op onze rug. Maar langzaam maar zeker komen we dichterbij het eindpunt. Nog negen meter. We stoppen nog maar een keer om op adem te komen. Als we een beetje uitgehijgd zijn, zien we plotseling hetgeen staan waarvoor we hier zijn. De laatste cache om onze missie te voltooien. We halen hem te voorschijn. We zijn best wel een beetje trots op onszelf. We zijn de eerste geocachers uit de BeNeLux die het lukt om de Jasmer-tabel 4x te vullen. We zetten onze feestmuts op, en hangen de slingers op. Dit is immers tijd voor een feestje. Een feestje voor ons twee alleen, want er is niemand anders vandaag zo gek om deze berg op te klimmen.
Als we klaar zijn met de polonaise wandelen we voldaan terug naar de auto. Op naar de volgende cache. Op naar nieuwe avonturen. We stoppen bij een waterval en maken wat foto’s daar. Daarna gaan we eten, en rijden naar de Garden of Gods in Colorado Springs. We hopen hier een paar foto’s te kunnen maken tijdens de zonsondergang. Om tien over half zeven gaat de zon onder volgens onze vriend Google. Iets na zes parkeren we de auto. Ruim op tijd dus. Althans, dat denken we. Waar we even geen rekening mee hebben gehouden is dat de zon, om tien voor half zeven achter de bergen verdwijnt. We hebben een paar foto’s kunnen maken, maar we hadden gehoopt op meer. Ach, volgende keer beter.
